به گزارش خبرنگار اقتصاد و انرژی گروه اقتصادی باشگاه خبرنگاران جوان،بیکاری،واژه ای غریب نیست و در سالیان اخیر به موازات افزایش موج بیکاری در کشور،واژه مذکور و تبعات ناخوشایند آن برای خانوارهای ایرانی بیش از پیش  ملموس شده است.

بدون تردید،در میان نارسایی ها و مشکلات اقتصادی،اجتماعی ِفعلی کشور، بیکاری بیش از هر عارضه دیگری آزار دهنده به نظر می رسد و رفع این موضوع در شرایطی که اساسا بافت جمعیتی ایرانی،جوان است،ضروری و اجتناب ناپذیرتر خواهد بود.

به واقع،معضل بیکاری آنچنان با افزایش همراه شده که انکار آن ناممکن است و حتی در نظر گرفتن برخی ملاحضات و مصالح نیز باعث نادیده انگاشتن آن نمی شود.

رصد و ارزیابی آن نیز،مستلزم اعداد و ارقام خاص و اِتِکایِ به گزارشات مراجع ذی ربط نخواهد بود، زیرا با یک نگاه پیرامونی در میان اقوام،آشنایان و بستگان و بررسی اجمالی پدیده مذکور،این واقعیت مُسَجَل می شود که کمتر خانواده ای امروز از این آسیب و نارسایی مصون مانده است.

اگر در دهه های گذشته ، بعضا از بیکاری پنهان سخن به میان می آمد،اما امروزه طرح و بحث بیکاری پنهان ( به مانند گذشته ) محلی از اِعراب ندارد،زیرا در گام نخست باید در پی زدودن بیکاری های آشکار بود.

عارضه بیکاری در کنار فرصت سوزی های بسیاری که برای جامعه و کشور در پی دارد،(زیرا در چنین فضایی بخش قابل توجهی از نیروی انسانی به عنوان اصلی ترین سرمایه کشور از حیث اقتصادی در موضع انفعالی و رخوت قرار می گیرند) باعث افزایش و تحمیل فشارهای روحی و روانی خاص به خود به افراد بیکار و حتی خانوارهای آنها می شود.

معضل مذکور و لزوم مرتفع ساختن آن به میزانی ضروری و حائز اهمیت است که مقام معظم رهبری یکی از پایه های اصلی مورد نظر را در نامگذاری شعار سال گذشته،بر عنصر اشتغال استوار نمودند.

با این اوصاف،انتظار می رود دستگاه های ذی ربط تلاش حداکثری خود را برای کاهش ضریب بیکاری در کشور لحاظ کنند.

در ارتباط با علل بیکاری،پیش از این گزارشاتی به تفصیل،تنظیم و منعکس شده که در این مجال،لزومی برای طرح مجدد آن و تکرار مکررات احساس نمی شود.